รัฐประหารครั้งนี้ ผมเห็นด้วย

ก่อนอื่นต้องขอบอกอีกครั้งว่า ดุษฏีนิพนธ์ (Dissertations) ตอนที่ผมเรียนปริญญาเอกชื่อ  "ความจริง" กับการใช้เหตุผลในคำอภิปรายระหว่างฝ่ายค้านกับฝ่ายรัฐบาลและการเสนอข่าวของหนังสือพิมพ์: กรณีศึกษาการอภิปรายทั่วไปเพื่อลงมติไม่ไว้วางใจ

ผมศึกษาเรื่องดังกล่าวประมาณ 7 ปี คือ ตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนปริญญาเอก เรียนปริญญาเอก 5 ปี กับอีก 2 ภาคฤดูร้อน และหลังจากนั้นอีกประมาณ 1 ปี  

อาจารย์ที่ปรึกษาคนที่ 1 (มีอาจารย์ที่ปรึกษา 3 คน) คือ ศ.ดร. สมบัติ จันทรวงศ์ คณะรัฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์  เป็นคนละคนกับ ศ.ดร. สมบัติ ธำรงธัญญวงศ์ ของนิด้า  (คนจำสับกันบ่อย)

ที่บอกไปนั้น ก็เพื่อจะบอกว่า ผมมีความรู้เกี่ยวกับการเมืองพอสมควร  แต่เนื่องจากตอนปริญญาตรี กับ ปริญญาโทเรียนมาทางภาษากับภาษาศาสตร์  เมื่อเข้ามาเรียนเรื่องการเมือง จึงมีคำถามอาจารย์แบบแปลกประหลาดอยู่บ่อยๆ

อาจารย์ผู้สอนส่วนใหญ่ก็จะชอบ เพราะ นักศึกษาสายรัฐศาสตร์โดยตรงมักจะไม่ถามแบบนอกกรอบแบบนักศึกษาปริญญาสหวิทยาการถามกัน

ผมเคยถาม ศ.ดร. สมบัติ จันทรวงศ์ว่า “เวลาทหารปฏิวัติทำไมต้องยอมทหารด้วย”  อาจารย์สมบัติตอบว่า “ก็เขามีปืน”

คือเป็นที่ยอมรับกันในทางการเมืองว่า เมื่อไหร่ทหารลุกขึ้นปฏิวัติ หรือรัฐประหาร ทหารจะมีอำนาจในการปกครองประเทศ 

ทหารก็เสี่ยงที่จะเป็นกบฏ ถ้าในการทำการรัฐประหารครั้งนั้น เป็นฝ่ายพ่ายแพ้

ผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับการปฏิบัติเมื่อ พ.ศ. 2475 เพราะ ประชาชนคนไทยยังไม่พร้อมกับระบอบประชาธิปไตย  

ผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับการรัฐประหารในหลายๆ ครั้ง เพราะ ส่วนใหญ่แล้ว ผู้นำทำเพื่อรักษาอำนาจของตัวเอง

แต่การรัฐประหารครั้งนี้ ที่นำโดย พล.อ. ประยุทธ์ จันทร์โอชาผมเห็นด้วย เพราะ ไม่รู้จะแก้ปัญหาของประเทศไปในทางไหน

มีหนทางนี้ทางเดียวเท่านั้นจริงๆ

ขอให้ดูภาพลำดับเหตุการณ์ที่นำมาจากหนังสือพิมพ์ผู้จัดการออนไลน์  ด้านล่าง

ผมขออธิบายเหตุผลในการ “เห็นด้วย” กับคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช) ดังนี้

1) คณะรัฐมนตรีรักษาการของนิวัฒน์ธำรง บุญทรงไพศาล เป็นคณะรัฐมนตรีเถื่อน

โดยทางรัฐศาสตร์แล้ว  สภาผู้แทนราษฎรจะแต่งตั้ง นายกรัฐมนตรีเพียงคนเดียว นายกรัฐมนตรีก็จะไปหาสมัครพรรคพวกมาเป็นรัฐมนตรี

เมื่อนายกรัฐมนตรีต้องออกจากตำแหน่ง คณะรัฐมนตรีก็ต้องไปด้วยกัน  ไม่ใช่ว่า นายกฯ ผิดกฎหมาย แต่ฉันไม่ผิด

2) เรื่องของความรับผิดชอบต่อการตัดสินใจ (Accountability)  

ขอยกตัวอย่างเพียงเรื่องเดียวคือ โครงการรับจำนำข้าว   โครงการนี้ ทำให้พรรคเพื่อไทยได้รับการเลือกตั้งมาก และได้เป็นรัฐบาล

โครงการนี้ล้มเหลวเป็นอย่างยิ่ง มีทั้งการโกงกินกันมหาศาล และไม่มีเงินจ่ายให้กับชาวนา 

เมื่อ ปปช. ชี้มูลว่า นายกฯ มีความผิดต้องออกจากตำแหน่ง  คณะรัฐมนตรีก็ต้องไปด้วยกัน  ไม่ใช่ดื้อแพ่งว่า นายกฯ ผิดกฎหมาย แต่ฉันไม่ผิด

3) เหตุการณ์ยิงเอ็ม 79 รายวัน

ม็อบผู้ต่อต้านรัฐบาล เช่น กปปส. คปท. ต้องเจอกับคนร้ายมายิงเอ็ม 79 บ้าง  ยิงเอ็ม 16 บ้าง ประทัดยักษ์บ้าง เป็นรายวัน  แต่ม็อบผู้สนับสนุนรัฐบาลไม่มีเหตุการณ์ดังกล่าว  

รัฐบาลไม่เคยจับคนร้ายได้ และไม่เคยจับแหล่งผลิตอาวุธได้  แต่คณะรัฐประหารของ คสช. ทำได้ และทำได้ดีด้วย

ประเทศไทยเกิดความสงบขึ้นมาทันที

4) นโยบายประชานิยม

สิ่งที่เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในประเทศไทย และจะทำลายประเทศชาติได้ยาวนานก็คือ โครงการประชานิยมทั้งหลาย

โครงการประชานิยมทั้งหลายนี้  ไม่ว่านักเลือกตั้งฝ่ายใด ก็ต้อง “คงไว้”  ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง เพราะ ไม่อย่างนั้นประชาชนก็จะไม่เลือก

โครงการประชานิยมฉิบหายวายป่วงเหล่านี้ ทำความฉิบหายให้กับหลายประเทศมาแล้ว  ลองไปอ่านหนังสือของ ดร. ไสว บุญมา กันเอง

เมื่อคณะรัฐประหารเขามาบริหารประเทศ  ท่านก็ไม่ต้องใช้ “โครงการประชานิยม” เพราะไม่จำเป็นสำหรับท่าน

ประชาชนคนไทยก็จะหลุดออกจากโครงการประชานิยมฉิบหายวายป่วงเหล่านั้น

เมื่อเกิดเหตุการณ์รัฐประหารปี พ.ศ. 2549  ศ.ดร. อภิชัย พันธเสน อาจารย์อีกคนหนึ่ง ท่านเป็นศาสตราจารย์ทางเศรษฐศาสตร์  ท่านกล่าวสัจจะวาจาว่า “ให้ยาแรง”

ในความเชื่อของผม การรัฐประหารครั้งนี้ของ คณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช) ส่งผลดีให้กับประชาชนและประเทศชาติ

แต่มันเป็นยาแรง  บางคน บางกลุ่ม บางพวก อาจจะมีการ “แพ้ยา” บ้าง